Musisz jednak przyznać, że scena w której Affleck wpada spóźniony na spotkanie miała być śmieszna a wyszła żenująco. Tak samo Bateman - jego postać była spoko do momentu jak nie próbował żartować i na spotkaniu wyszło żenująco (to znaczy jego żart miał taki być - ale sama w sobie ta scena wyszła jakoś tak słabo). Tak na marginesie po całej tej scenie miałem wrażenie, że tylko Sonny oraz projektant butów jest ogarnięty a Rob i Phil to kretyni, którzy tam są ale w sumie jakby ich nie było to nikt by się nie przejął i firma by dalej działała. Brakowało też u nich tej chemii, którą miał w żartach Sonny z Falkiem. <br/>Podsumowując cały firm dobry ale nie porywający.

Ja trochę inaczej tę scenę odebrałem. Wyszła żenująco, to fakt, ale taki był zamysł wg mnie Afflecka (jako reżysera) - jego postać i postać Batemana przez cały film, do chwili tej sceny, byli mocno sceptycznie nastawieni do tego pomysłu z Jordanem itd. Jakby nie kupowali wizji Damona. Nie czuli tego flow, które miał Damon. I w tej scenie było to właśnie widać, że oni "inni". Że trochę fałszują tę melodię, którą nuci Damon. Dodatkowo wcześniej Damon uprzedzał matkę Jordana, że ludzie z Converse'a będą próbowali zrobić na niej dobre wrażeniem, czarować Rolexem, barwami Chicago Bulls, obietnicami. Że ludzie z Adidasa wydają się mówić innym językiem, że nie wiadomo, kto tam rządzi. I w scenach rozmów z Con i Adi widać było, że Viola Davis na to zwraca uwagę. I nagle przyszło spotkanie z Nike - wpada CEO i właśnie w żenujący sposób próbuje "czarować" jaki to ważny projekt, Chris Tucker i Bateman coś tam dopowiadają, każdy ma coś do powiedzenia - matka Jordana mogła w tym momencie mieć wrażenie, że Nike niczym nie różni się od Con i Adi, że tutaj jest ta sama "strategia negocjacyjna". Dodatkowo wszyscy (W Con, Adi i Nike) mówią głównie do matki Jordana, a do niego samego jakieś tylko chwalebne frazesy. I tutaj właśnie wchodzi Damon, jakby w kontrze do tego wszystkiego. Jako jedyny w pokoju nie czaruje, nie ściemnia, ma na sobie jakiś beżowy sweterek i wali prosto z mostu jeden z lepszych sportowych monologów w historii. I cały czas patrzy Jordanowi w oczy. I chwilę później matka spojrzała na Jordana i po jej minie można wywnioskować, że ona już w tym momencie znała decyzję MJ. Ja tak interpretuję tę scenę. Dlatego napisałem wcześniej, że ta scena to kumulacja samego Damona, ale też ogólnie pracy kamery, kadrowania, montażu, muzyki. Jedna z lepiej napisanych i zagranych scen w filmach sportowych IMHO.
PS.
No i nie zapominajmy, że film jest na faktach. Być może ta "żenada" faktycznie miała miejsce i po prostu starali się ją wiernie odtworzyć.

Nie no rozumiem, że Affleck mógł mieć zamysł, żeby spotkanie wyglądało tak jak w innych firmach i że Sonny ratuje sytuację. Ale w innych firmach te sceny wyglądały jakoś bardziej naturalnie a tutaj Tucker i Bateman dostali takie kwestie, że wyszło naprawdę słabo. Mogli na tym spotkaniu czarować Jordana z rodziną ale mam takie wrażenie, że Affleck tak mocno chciał to przejaskrawić te postacie (włącznie z własną), żeby ludzie załapali o czym mówisz i trochę przesadził. Rozumiem zamysł bo bez tego zabiegu nie byłoby efektu prowadzącego do monologu Damona ale jakoś tak mi to nie pasowało. Te spotkania w Converse i Adidasie na których Jordanowie byli "czarowani" obietnicami wypadły jakoś bardziej zgrabnie - że tak to nazwę.
Teraz mi przypomniałeś o Tuckerze - jego postać w filmie wyglądała na totalnie niepotrzebną. W filmie grał gościa, który nie wiadomo czym się zajmował i jaki miał wkład w postawnie marki. Rozumiem, że cała historia skupiła się na Sonnym, ale jakoś tak te postacie były tłem - nawet nie postaciami drugoplanowymi.
Postacie Batemana i Tuckera wydaje mi się miały większy potencjał i dało się zrobić z nimi coś ciekawszego.

Teraz jeszcze pomyślałem. szkoda że narratorem nie był sam Jordan, mógł trochę powiedzieć zwłaszcza w momentach jak zaczynał się film czy w momentach gdzie Sonny jeździł czy na przykład jak pojawiały się nowe postacie - byłoby mega ciekawie

W sumie, gdyby wpadli na pomysł wzięcia Jordana, jako właśnie narratora - to film mógłby aby zyskać. Lub dać też, jakieś kilka-/naście minut by pokazać, jak to wszystko wyglądało po roku.

Scena wejścia na spotkanie wypadła jak miała :) Miał zagrać ważniaka, który ma napięty grafik, a zjadł go stres w związku z przełomowym tematem :)

Taki był zamiar tych scen wg mnie. Też odczułem, że scena, w której dyrektor wpada, miała być dobrze zaplanowana, a wyszło słabo. Nic w życiu nie układa się idealnie. Wszystko szło coraz gorzej na spotkaniu. Punktem zwrotnym była improwizacja, bycie elastycznym, aby ich oferta wypadła szczerze i nie była sztuczna jak pozostałe. To jak przemowa Kinga, która w połowie była szczerymi słowami.

mocno zgadzam się z pkt 1). Zapada w pamięć.